“Voortdoen is snel doen, hè papa?” Dat zei mijn 8-jarige zoon. Tandenborstel in de hand. Groene sok links, een blauwe variant rechts. Ik wilde hem corrigeren. Maar ineens dacht ik aan alle volwassen versies van hem die ik elke dag tegenkom.
Ik denk aan de founder die vooruit wil, maar zichzelf verliest. Begonnen met vuur. Gebouwd op visie. Maar nu? Alles lijkt tegelijk te gebeuren. Besluiten, meetings, strategieën, verandering. En ergens onderweg is de verbinding met het waarom verloren gegaan. Niet omdat het haar niet interesseert, maar omdat ze geen tijd maakt om stil te staan.
De marketingmanager die duizend ballen in de lucht houdt. Een creatieve geest in een Excel-agenda. Elke dag deadlines. Elke week een nieuwe richting. Er wordt veel gezegd, maar wat wordt er echt verteld? Het merk voelt als een los zandlopertje. Wat nodig is, is geen nieuwe campagne. Maar een pauze. Een stilte. Waarin het verhaal zichzelf opnieuw mag laten horen.
Of de HR-lead die cultuur ziet versnipperen. De intentie is er. De slides zijn mooi. Maar in de wandelgangen klinkt iets anders. De systemen zijn vernieuwd, maar het vertrouwen is achtergebleven. Er wordt hard gewerkt, maar niet samen gebouwd. Wat mist, is het verhaal onder de oppervlakte. Het verbindende.
Ze zijn allemaal onderweg. Allemaal ‘voortdoend’.
De illusie van snelheid
In een wereld waar snelheid wordt beloond, voelt vertragen als heel erg tegenintuïtief. We willen groeien, vernieuwen, impact maken. En dus rollen we strategieën uit alsof het pannenkoeken zijn. Beslissen we sneller dan we kunnen verwerken. Maken we plannen die de PowerPoint overleven, maar de mensen niet raken. Maar zonder fundament wordt snelheid een shortcut naar... nergens. Naar oppervlakkige plannen. Half gedragen verhalen. En merken of teams die vooral bezig zijn met reageren in plaats van regisseren.
De snelste weg vooruit? Even stilstaan.
Stilstaan is niet stilvallen. Het is de moed om ruimte te maken voor richting. Voor vragen zonder onmiddellijke antwoorden. Voor inzichten die pas komen als de ruis gaat liggen. Een echt gesprek dat baadt in tijd en ruimte. Een retreat. Een sparringsmoment. Een wandeling zonder notities. Een gesprek waarin niemand hoeft te overtuigen.
Waarom ik zo’n fan ben van vertragen?
Omdat ik intussen weet: de mooiste inzichten ontstaan in de ruimte tussen twee momenten. Tussen wat was, en wat nog mag ontstaan. Ik noem het de tussenruimte. Een plek die vroeger aanvoelde als onzekerheid, maar die nu voelt als thuiskomen. Want daar ontstaat helderheid. Verbinding. Vertrouwen. En verhalen die niet alleen kloppen, maar ook bewegen.
Denk je nu: Aha, daar wil ik het eens over hebben? Of: Mijn team zou wel wat tussenruimte kunnen gebruiken? Stuur me een mailtje via vicky@sidekicked.be. En geen haast, morgen ben ik er ook nog.
Meer prikkelende inzichten, eerlijke vragen en warme reflecties over merken, mensen en verhalen die ertoe doen?
- Let’s connect! Activeer het 🔔 op mijn profiel.
- Volg Sidekicked op Linkedin.
